Tag: เว็บหนังผี

Ingmar Bergmanเชื่อว่าสิ่งที่ยอดเยี่ยมของโรงภาพยนตร์คือใบหน้าของมนุษย์ เขาดูอันโตนิโอนีทางโทรทัศน์เขาบอกฉันระหว่างการสัมภาษณ์และตระหนักว่ามันไม่ใช่สิ่งที่แอนโทนิโอนีพูดที่ทำให้เขารู้สึกได้ Bergman ไม่ได้คิดเรื่องอะไรง่ายๆเหมือนโคลสอัพฉันเชื่อ เขากำลังคิดถึงการศึกษาเกี่ยวกับใบหน้าการจ้องมองที่รุนแรงใบหน้าราวกับหน้าต่างสู่จิตวิญญาณ ใบหน้าเป็นศูนย์กลางของภาพยนตร์ทุกเรื่องของเขา แต่สิ่งเหล่านี้มีความสำคัญอย่างยิ่งต่อพลังของสิ่งที่เรียกว่า Silence of God Trilogy: “Through a Glass Darkly” (1961), ” Winter Light ” (1962) และ ” The ความเงียบ ” (2506).ในภาษาทั่วไปของภาพยนตร์โคลสอัพเป็นส่วนหนึ่งของไวยากรณ์ที่ใช้ในการสร้างประเด็นแสดงปฏิกิริยาเน้นอารมณ์ พอดีกับจังหวะของการตัดฉาก แต่ในภาพยนตร์ทั้งสามเรื่องนี้และเรื่องอื่น ๆ อีกมากมาย Bergman ไม่ได้ใช้ภาพระยะใกล้แบบนั้น ตัวละครของเขามักอยู่คนเดียวหรือสองคน พวกเขาไม่ได้มองอะไรเป็นพิเศษหรือบางทีพวกเขากำลังมองเข้าไปในตัวเอง เขาต้องใช้สมาธิอย่างมากในส่วนของนักแสดงเช่นใน “Through a Glass Darkly” ที่แฮเรียตแอนเดอร์สันใบหน้าของอยู่เบื้องหน้าและอีกตัวละครหนึ่งอยู่เบื้องหลังเป็นระยะเวลานานซึ่งเธอโฟกัสไปที่จุดใดจุดหนึ่งในอวกาศที่ใดที่หนึ่งเพื่อฉายภาพไปทางขวาและไม่กระพริบตาและลูกตาไม่เคลื่อนไหวมากนัก ช็อตนี้สื่อถึงพลังแห่งความหลงใหลของเธอโดยมีความเชื่อว่าเสียงเรียกร้องให้เธอ เว็บหนังผี บ่อยครั้งที่ Bergman ใช้สิ่งที่ฉันคิดว่าเป็น “Bergman two-shot ขั้นพื้นฐาน” ซึ่งเป็นคำที่ลดทอนสำหรับกลยุทธ์แห่งอำนาจที่ยิ่งใหญ่ เขาวางสองใบหน้าบนหน้าจอในการตีข่าวทางกายภาพที่ใกล้กันมาก แต่ตัวละครไม่มองหน้ากัน แต่ละคนมุ่งเน้นไปที่จุดที่ไม่ได้ระบุนอกหน้าจอซึ่งแต่ละคนมองไปในทิศทางที่ต่างกัน พวกเขาอยู่ใกล้กันมากและยังแยกจากกัน มันเป็นภาพที่เทียบเท่ากับความเชื่อพื้นฐานของภาพยนตร์ของเขานั่นคือเราพยายามที่จะเข้าถึงกันและกัน แต่บ่อยครั้งที่ไม่ถูกควบคุมโดยการบังคับภายในตัวเราเอง ในการจัดเฟรมภาพเหล่านี้ Bergman ทำงานร่วมกับช่างภาพของเขาSven Nykvistหนึ่งในศิลปินที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในงานฝีมือของเขา Nykvist ทำให้เราตระหนักดีว่าภาพยนตร์ส่วนใหญ่ก็ใบหน้าส่องสว่างในขณะที่เขาไฟพวกเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งตั้งแต่การถือกำเนิดของโทรทัศน์ภาพยนตร์ได้ใช้รูปแบบการจัดแสงที่ทำให้ภาพแบนราบและทำให้ทุกอย่างดูเหมือนอยู่บนระนาบเดียว เหตุผลหนึ่งที่เราชอบฟิล์มนัวร์คือมันใช้มุมเงาและแสงเชิงกลยุทธ์ที่กล้าหาญกว่า ในภาพยนตร์ Bergman หากคุณตรึงเฟรมไว้ที่หนึ่งในสองช็อตของเขาคุณจะเห็นว่า Nykvist ได้จัดแสงแต่ละใบหน้าแยกจากกันและมักไม่ได้มาจากแหล่งเดียวกัน เขาใช้แสงไฟเพื่อสร้างกลุ่มเงาที่เหมือนกับเส้นสีเข้มที่ลากระหว่างใบหน้าแยกพวกเขาออกคุณจะเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้ในช่วง “Through a Glass Darkly” ซึ่งบอกเล่าเรื่องราวของพ่อลูกสาวและลูกชายของเขาและสามีของลูกสาวที่โดดเดี่ยวบนเกาะห่างไกลของสวีเดนในช่วงวันหยุดฤดูร้อน พวกเขาอาศัยอยู่ในกระท่อมที่ทรุดโทรม ฉากเปิดเรื่องมีความซ้ำซากโดยเจตนาเมื่อพวกเขาโผล่ออกมาจากการแช่ตัวในทะเลและถกเถียงกันว่าใครจะทำอาหารเย็นและใครจะเป็นคนวางอวน แต่กระแสน้ำลึกก็เกิดขึ้น เราได้ยินเกี่ยวกับ “อาการป่วย” ของลูกสาว…